این کریستال ها، مکعب های میکروسکوپیکی از جنس هماتیت هستند که قادر به "تولید الکتریسیته" در زیر تابش طول موج خاصی از نور آبی اند. در نتیجه، وقتی در آب اکسیژنه قرار داشته باشند، نور آبی مناسب می تواند آنها را به "شنا کردن در اطراف، ادغام شدن با یکدیگر و تشکیل کریستال های بزرگتر، و سپس جدا شدن" وا دار کند که این فرآیند به دفعات قابل تکرار است. سپس با خاموش شدن نور، آنها از حرکت با می ایستند. 

آقای پاول چایکین که یکی از نویسندگان مقاله علمی چاپ شده در مجله Science در این رابطه است می گوید که در این فرآیند، به کریستال های کوچک "تحول پذیری و تحرک پذیری" القا می شود که دو مفهوم پایه برای "زنده" در نظر گرفتن هر چیزی هستند. تنها کمبود آنها در حال حاضر، عدم تکثیر است. دیگر محقق این پروژه آقای جرمی پالاچی می گوید: 

«ما با این فرآیند نشان می دهیم که چطور با یک سیستم ساده و فعال که مرکب از مواد مصنوعی است، می توانیم دو ویژگی سیستم های دارای حیات را بازسازی کنیم. البته فکر نمی کنم این باعث شود سیستم ما به معنای واقعی "زنده" لقب بگیرد ولی بر این حقیقت تأکید می کند که حد فاصل بین این دو، تا حدودی فرضی است.» 

واقعاً دستاوردی دال بر اینکه کریستال های مورد ذکر می توانند ناگهان قادر به تکثیر خود شوند موجود نیست ولی آنها می توانند دریچه ای برای نگاه به گذشته باشند؛ یعنی زمانی که بلوک های سازنده حیات تقریباً وضعی مشابه این داشتند، زمان قبل از یادگیری تکثیر و به وجود آمدن حیات واقعی. 

قرار است آقای چایکین و پالاچی، بر روی ذرات دیگری که دارای تحول پذیری و قدرت تکثیر هستند ولی توانایی حرکت ندارند کار کنند. اگر این دو پژوهش به نوعی منجر به تکمیل هم شوند، ممکن است نتایجی واقعاً شگفت انگیز را ببینیم.